What’s Appening?

Holy moly. Dat dacht ik gister. En mijn glimlach werd alsmaar breder naarmate de dag vorderde. Volgens mij is zelfs een mondhoek uitgescheurd. Ik vond het wel eens tijd voor een update. Want wat is er veel aan het gebeuren! Ik bevat het zelfs amper. En aangezien dit blog ook een beetje over mij gaat, dat schijnt namelijk zo te zijn met blogs, vond ik het niet meer dan normaal jullie op de hoogte te houden.

Vorige week – godsamme, het is nog maar een week geleden – ging het allemaal niet echt om over naar huis te schrijven. Ik zat vreselijk met mijn blog in mijn maag. Eigenlijk met internet in het algemeen. Ik had een hekel aan journalistiek, want ik verzoop in internet. Ik keek ’s ochtends animal planet en nu.nl stond nergens in mijn woordenboek. Ik had een hekel aan bloggers, Twitteraars, Facebookers en al die platforms erbij, met precies dezelfde reden; ik verzoop in internet. En toen kwam Ernst-Jan Pfauth. En die werd in een uur tijd een held. Want ik had zonder dat interview nu waarschijnlijk nog steeds als caveman in de hoogtijdagen van het wereldwijde web geleefd.

Na dat interview zat ik 10 kilo lichter maar redelijk gebrainwashed in ons schoolcafé. Ik begon te schrijven aan ‘Focus’. Eerlijk, oprecht, zoals ik het had ervaren. En dat ik het licht had gezien. Nu nog steeds terug te lezen. Het leek wel de dag van het bewijs van karma. De dag van het interview met Pfauth was de dag van een weersomslag in herfstig Nederland. Van regenachtig en zompig grijs werd het zonovergoten herfstig met mooie kleuren en dikke bladerdekens. Ik zette dingen op een rijtje en veranderde in een paar uur tijd rigoureus mijn leven.

Ik heb gmail aangemaakt (ik zei toch; caveman), ik heb Twitter opgeschoond, ik heb mijn template op WordPress veranderd, een andere titel gekozen en alle oude berichten weggegooid (niet schrikken, gewoon geprivatiseerd hoor) en ik heb mijn hele mindset over internet en sociale media bijgesteld. Daarna ging ik allemaal bloggers benaderen voor mijn blog. En waar eerst bloggers niet echt te spreken waren over een interview met mij (lees: ze reageerden gewoon niet), wilden ze nu allemaal wel meewerken! As long as it’s positive. Karma, dus. Van het een kwam het ander, en het balletje ging steeds harder rollen.

Het eerste interview na mijn omslag was met Elsbeth Witt. Zij gaf mij weer wat blognamen van mensen die ik echt moest interviewen. Ik had al een gesprek met Martine de Jong van 10e.nl staan, en zij was mijn 2e grote inspirator. Sinds ik mijn blog veranderd had speelde het idee al in mijn hoofd; een boek. En zonder dat ik daar ooit maar iets over had gezegd tegen haar begon ze erover. “Waarom maak je er geen boek van? Denk groot!” Volgens mij was dat het punt dat mijn mondhoek uitscheurde. Godsamme ja! Ik wil er een boek van maken! En ik vind dit verrekte leuk! Dus ik ga dat doen!

En dat is dus wat ik nu aan het doen ben. Ik kreeg van haar het boek Bloghelden van Frank Meeuwsen en meteen regelde ik een interview met hem. Bleek hij ook nog op mijn school les te geven, godallemachtig. Dus daar ga ik zo heen. De man achter het boek der boeken over bloggers en de geschiedenis van onze blogosfeer. Hemeltjelief. En die mensen mentionen me ook in Tweets en zo. En ze delen mijn stuk op hun blog. En ze retweeten me ook en zo. Dat is toch idioot? Iemand die nooit Twitterde, niet blogde, niks deelde, niets wist van wat er op internet allemaal gaande was wordt opeens geretweet! De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en wat word ik er godvergeten blij van.

To be continued!